«Ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται;»

Εἶναι ἀλήθεια τοῦτο τὸ ἐρώτημα σει­σμὸς ποὺ συγκλονίζει τὸ ἐσωτερικό μας; Ἐκφράζει τοῦτο τὸ ἐρώτημα τὴν πιὸ βαθιά μας ἀναζήτηση; Τὸν πιὸ μεγάλο πόθο μας; Τὴν ἀσίγαστη λαχτάρα μας;

Παραμονὲς Χριστουγέννων. Τὸ ­ἀστέρι ποὺ ὁδηγεῖ τὰ βήματά μας ὣς Αὐτὸν ποὺ ἐπτώχευσε ἔχει πολλὲς φορὲς ­φανεῖ καὶ στὴ δική μας ζωή. Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε λοιπόν, ὄχι μὲ τὴν ἀδιαφορία μιᾶς ἁπλῆς περιέργειας.

Οὔτε μὲ τὸ ­«ἐνδιαφέρον» μιᾶς ἑορταστικῆς συνήθειας. Φυσικὰ χω­ρὶς τὴ σπουδὴ τῆς ­φιλάργυρης κερδοφορίας. Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε ταπεινοὶ προσκυνητὲς τοῦ μεγαλείου τῆς ἀγάπης Του στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες.

Αὐτὲς ποὺ προετοιμάζουν τὸν ἐρχομό Του ἐντός μας. Αὐτὲς ποὺ φωτίζουν τὸν ­δρόμο ὣς τὴ Φάτνη ὅπου ἀνακλίνεται.

Ἂς Τὸν ­ἀναζητήσουμε στὴν ἱερὴ ὑμνολογία, ποὺ περιγράφει, ἐξυμνεῖ, θεολογεῖ καὶ δοξάζει τὸν χαριτόβρυτο ἐρχομό Του.

Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε στὴν ἱερὴ εἰκονογραφία ποὺ ἱστορεῖ μὲ χρώματα ἁπλὰ ἀλλὰ ἐκφραστικὰ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».

Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε μὲ τὴν ἱερὴ προσωπική μας πνευματικὴ προετοιμασία. Καθαρίζοντας τὸ ἐσωτερικὸ τῆς καρδιᾶς μας μὲ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση εἰλικρι­νὴ ποὺ λευκαίνει τὶς καρδιές μας καὶ τὶς κάνει χωρητικὲς τῆς δικῆς Του συγκαταβάσεως.

Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε στὰ ­πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Αὐτῶν ποὺ ­μισοῦμε καὶ ἀντιπαθοῦμε. Αὐτῶν ποὺ ­ἀποφεύγουμε νὰ τοὺς μιλήσουμε, ἐπειδὴ δὲν ­εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ ­ξεχάσουμε τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔγινε.

Ἂς Τὸν ἀναζητήσουμε στὰ πρόσωπα τῶν φτωχῶν, τῶν ὀρφανῶν, τῶν ἀσθενῶν κι ὅλων τῶν ἀναγκεμένων. Γιατὶ ἐκεῖ ὑπάρχει Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Ἀγάπη κι ἀπὸ ἀγάπη ἦλθε στὴ γῆ μας, γιὰ νὰ μᾶς μάθει ν’ ἀγαπᾶμε.

«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοὶ ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός· ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ». Ἂς τὸ ­ἀκολουθήσουμε, τὸ ἄστρο ποὺ φτάνει ὣς τὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Τὸ ἄστρο ποὺ φωτίζει τὴ συνείδησή μας.

Τὸ ἄστρο ποὺ δείχνει τὸν δρόμο γιὰ τὰ ἀληθινά, τὰ πνευματικά, τὰ κοσμοσωτήρια καὶ τὰ λυτρωτικὰ ­Χριστούγεννα, γιὰ νὰ τὰ ἑορτάσουμε ἔτσι ὅπως μᾶς προτρέπει ἡ ἀρχιερατικὴ καρδιὰ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Μὴ πανηγυρικῶς, ἀλλὰ θεϊκῶς· μὴ κοσμικῶς, ἀλλ’ ὑπερκοσμίως· μὴ τὰ ἡμέτερα, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἡμετέρου, μᾶλλον δὲ τὰ τοῦ ­δεσπότου· μὴ τὰ τῆς ἀσθενείας, ἀλλὰ τὰ τῆς ἰατρείας· μὴ τὰ τῆς πλάσεως, ἀλλὰ τὰ τῆς ἀναπλάσεως» (PG 36, 516).

Ὄχι μὲ κοσμικοὺς παν­ηγυρισμοὺς ἀλλὰ μὲ ­πνευματικὲς πρὸς τὸν Θεὸ ἀνατάσεις. Ὄχι κοσμικὰ ἀλλὰ ὑπερκόσμια. Ὄχι δίνοντας ­προβάδισμα στὶς δικές μας φθηνὲς ἀπαιτήσεις καὶ «ἀ­­­νάγκες», ἀλλὰ προτάσσοντας αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμεῖ Ἐκεῖνος.

Ὁ Θεὸς ποὺ ­γί­νεται ἄν­θρωπος δικός μας. Ὄχι ὅ,τι ­ζη­τάει ἡ ἀσθενική μας ἁμαρτωλὴ φύση, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ταιριάζουν στὴν ὑγιὴ κατάσταση ποὺ μᾶς παρέχει ἡ θεία Ἐνανθρώπησή Του.

Ὄχι μὲ τὸν φυσικὸ τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ μὲ τὶς ὑπερφυσικὲς ­δυνατό­τητες ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ θεία Γέννησή του.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ