Δεν έχουμε κανένα άνθρωπο να ανοίξει την πόρτα μας!

Να μας πει ένα λόγο, για να σπάσει η μοναξιά μας!

Ζούμε μόνοι μας…

Αυτά τα λόγια ακούμε να βγαίνουν με παράπονο

Από το στόμα συνανθρώπων μας.

Είναι τραγική η κατάσταση όταν κανείς τελείως ολομόναχος.

Πράγματι υπάρχουν συνάνθρωποι μας

Που ζουν στην ερημιά των μεγαλουπό­λεων ή και σε χωριά

Ξεχασμένοι, μόνοι κι έρημοι

Χωρίς καμιά επικοινωνία με άλλους ανθρώπους.

Είναι πολύ περισ­σότεροι απ’ ότι μπορούμε να φαντασθούμε

Αυτοί που εκφράζουν το πα­ράπονο του παραλυτικού της Βηθεσδά:
“Άνθρωπον ούκ έχω” (\ω. ε’ 7).

Σημειώνουμε μερικές περιπτώσεις.

Υπάρχουν ασθενείς που πάσχουν από χρόνια νοσήματα

Με καθημερινό σύντροφο τον πόνο και τις πληγές, χωρίς καμιά περιποίηση.

Απουσιάζει τελείως φίλος ή συγγενής τους, για να σκύψει στο προσκέφαλα τους

Και με πατρική στοργή και ειλικρινή αγάπη να τους περιποιη­θεί.

Και όταν συμβεί να εμφανισθεί κανέ­νας από αυτούς δίπλα τους

Το κάνει με βαριά και παγωμένη καρδιά.

Γέροντες γονείς που ανέθρεψαν τα παιδιά τους με πολλά ξενύχτια και ιδρώτες

Περνούν τώρα, στη δύση της ζωής τους, ξεμοναχιασμένοι

Κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο με ελάχιστη περιποίηση.

Τους αγνοούν τελείως τα παιδιά τους

Το θεωρούν “βάρος” να τους κάνουν έστω ένα τηλεφώνημα

Για να πληροφορηθούν πως ξημεροβραδιάζονται.

Στα όσα συνοδεύουν συνήθως τα γηρατειά τους ανήμπορους γέρους

Προστίθεται και ο ψυχικός πόνος τους για την τραγική εγ­κατάλειψη από αυτά τα σπλάχνα τους.

Μοναξιά φοβερή και εγκατάλειψη δο­κιμάζουν παιδιά και νέοι

Όταν οι γονείς τους με προχειρότητα και ελαφρά τη συνείδηση

Χωρίς ουσιαστικούς λόγους, διαλύουν την οικογένεια τους.

Ζουν χω­ρίς οικογένεια, αποξενωμένα και έρημα.

Ή άλλα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, αι­σθάνονται την ανάγκη της οικογενεια­κής θαλπωρής

Και στοργικής συμπαρα­στάσεως και παρακολουθήσεως τους.

Οι γονείς τους όμως τα εγκαταλείπουν και αδιαφορούν

Χωρίς ποτέ να εκδηλώ­νουν κανένα ενδιαφέρον για τη σωστή διαπαιδαγώγηση τους

Και την καλή εξέ­λιξη τους.

Μοναξιά και εγκατάλειψη επίσης αι­σθάνονται και όσοι ζουν τη ζωή της αμαρτίας.

Ζουν αυτό το δράμα στο βά­θος της ψυχής τους

Έστω και αν προσ­παθούν να το καμουφλάρουν με επί­πλαστα χαμόγελα και με ξενύχτια.

Θα γινόταν μακρύς ο κατάλογος, εάν συνεχίζαμε να καταγράφουμε

Όλες τις περιπτώσεις που συνάνθρωποι μας πί­νουν ολομόναχοι

Το κατάπικρο ποτήρι της εγκαταλείψεως και της μοναξιάς.

Μπροστά στο δράμα αυτό που ζουν πολλοί αδελφοί μας

Έχουμε καθήκον και ιερό χρέος, ως χριστιανοί

Να επιση­μαίνουμε αυτούς τους ανθρώπους

Να τους βρίσκουμε και να τους συμπαρα­στεκόμαστε.

Να τους περιβάλλουμε με ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη.

Να τους δείχνουμε στοργή.

Ένας λόγος παρη­γορητικός και ενθαρρυντικός

Μία σύ­σταση αδελφική για προσευχή και μελέ­τη του λόγου του Θεού

Λίγη συντροφιά οικοδομητική, έστω και τηλεφωνικώς

Θα διαλύσει τα βαριά μολυβένια σύννεφα που σκεπάζουν τον ορίζοντα της ψυχής τους

Θα ανοίξει νέους φωτεινούς ορί­ζοντες στις σκέψεις τους.

Θα δοξάζουν τον Θεό και θα μας ευγνωμονούν για την ψυχική ανακούφιση

Και τη χαρά που τους προσφέραμε.

Πιθανόν και εμείς να ζούμε στιγμές μοναξιάς και εγκαταλείψεως από προσ­φιλή μας πρόσωπα. Διάφορες σκοπι­μότητες, ιδιοτελή ελατήρια

Ή διότι θέλουν να αποκομίσουν από εμάς κάποια οφέλη

Συντελούν στο να απομακρύνονται από εμάς γονείς, φίλοι, συγγενείς.

Υπάρχει όμως η δυνατότητα να ανακουφίζεται η ψυχή μας αυτές τις δύσκολες ώρες.

Να καταφεύγουμε στον Σωτήρα και Λυ­τρωτή μας Κύριο Ιησού Χριστό

Τον πάνσοφο και πανάγαθο κυβερνήτη της ζωής μας.

Έχουμε συμπαραστάτες την Παναγία Μητέρα μας και τους Άγιους μας.

Έχουμε το Ψαλτήρι.

Ακόμη έχουμε τη δυνατότητα να ανοίγουμε την καρδιά μας

Στον καλό μας Πνευματικό κατά την Ιερή ώρα της εξομολογήσεως.

Ας μην απογοητευόμαστε.

Ο παραλυτικός της Βηθεσδά εκφράζει το παράπονο στον Κύριο

Ότι δεν έχει άνθρωπο για να τον ρίξει μέσα στην κολυμβήθρα αμέσως ό­ταν ταράσσεται το νερό. Εμφανίζεται ό­μως μπροστά του ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός.

Τότε του λέει ο Ιησούς:

“Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι στον ώμο σου και περπάτα” (Ίω. ε’ 5­9).

Υγιής πλέον περπατά και μεταφέρει ο ίδιος το κρεβάτι του.

Στην περίπτωση επίσης της χήρας της Ναΐν βρίσκουμε τον Κύριο

Κοντά στην πονεμένη χήρα μητέρα να μοιράζεται μαζί της τον πόνο της {Λουκ. ζ’ 11-15).

Ας έχουμε δε υπ’ όψιν μας ότι και ο Κύριος μας ως άνθρωπος έζησε ώρες εγκαταλείψεως.

Μας το αποκάλυψε το αδιάψευστο στόμα του:

“Ιδού έρχεται ώρα, και νυν ελήλυθεν, ίνα σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε”.

Ιδού έρχεται ώρα, και έφθασε τώρα αυτή η ώρα, για να σκορπισθείτε

Και επιστρέψετε ο καθένας σας στα σπίτια σας και να με αφήσετε ολομόναχο.

Πράγματι ύστερα από λίγο ο Ιούδας Τον προδίδει.

Ο Πέτρος Τον αρνείται:

“Ουκ οίδα τον άνθρωπον” (Ματθ, κς’ 72).

Οι πάντες Τον εγκατα­λείπουν στην κρίσιμη ώρα των Σεπτών Παθών του.

Ο δε απόστολος Παύλος με πόνο ψυχής θα γράψει στο μαθητή του Τιμόθεο:
“Κατά την πρώτη μου απο­λογία δεν ήλθε κανένας μαζί μου για να μου συμπαρασταθεί

Αλλά οι πάντες με εγκατέλειψαν” (Β’ Τιμ. δ’ 16* πρβλ. α’ 15).

Μοναξιά και εγκατάλειψη, δυο λέξεις φορτωμένες με πολλά δάκρυα και βαθείς αναστεναγμούς.

Την βιώνουν και στη σημερινή εποχή πολλοί συνάνθρω­ποι μας

Παρ’ όλο που ζούμε σε πολυκα­τοικίες με πληθώρα διαμερισμάτων.

­Εάν όμως οι άνθρωποι μας λησμονούν, έχουμε φιλόστοργο ουράνιο πατέρα που μας ενθυμείται.

Να καταφεύγουμε κοντά Του.

Θα μας στηρίζει και θα μας πα­ρηγορεί με τον λόγο του.

Ως προς τους άλλους που ζουν μόνοι τους ξεχασμέ­νοι, να κάνουμε ότι μπορούμε.

Ας τους πλησιάζουμε με ειλικρινή αγάπη και στοργικά ενδιαφέρον.

Ως άλλοι Κυρηναίοι να μοιραζόμαστε λίγο από το βά­ρος του σταυρού που σηκώνουν.

Να παρακαλούμε δε τον φιλάνθρωπο Κύ­ριο μας

Να λιγοστεύει συνεχώς τους ανθρώπους της μοναξιάς και της εγκαταλείψεως.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ