Ο κυρ-Φώτης πλήρωνε ακριβό ένα άστρο του ουρανού , ένα καληνύχτισμα γρύλου , ένα θρόισμα στ΄ακροθάλασσο…

Φώναζε το όχι με τη σιωπή του και τα δάκρυα του, τα βουτηγμένα στο μελάνι και στις ψυχομπογιές της μνήμης …

Λέρωνε με λάσπη και σκόνη τα γυμνά του πόδια σαν σεργιανούσε στης απλής ζωής τον Παράδεισο , με χρώμα αναδεμένο με το αίμα των μαρτύρων ένιβε τα ευλογημένα χέρια του.
Λευκοντυμένη η ψυχούλα του , απείραχτη από του κόσμου το φτιασιδωμένα σκεπάσματα .
Λεβέντης , Γίγαντας ταπεινός, σαν τους ήρωες των αξύπνητων ονείρων του .

Αν ζούσε σήμερα θα κοίταζε στα μάτια τον καθένα μας , αναζητώντας στο βάθος τους , την λυτρωτική μας καρδιά , την συντετριμμένη ….
(Νώντας Σκοπετέας . Απόσπασμα από το βιβλίο : «Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί» που θα κυκλοφορήσει από τον Πρόμαχο Ορθοδοξίας )

13 χρόνια εμείς πίσω από αυτό το μικρόφωνο, και εσείς εκεί στους δέκτες των ουρανίων ραδιοκυμάτων, δεν θυμόμαστε ποτέ να κύλησε το τρισευλογημένο δωδεκαημερο, το Άγιο των Χριστουγέννων ,της Πρωτοχρονιάς, και των Φώτων χωρίς μία ιδιαίτερη αναφορά, ή μία ξεχωριστή για εμάς παραγωγή με Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και κυρ Φώτη Κόντογλου.

Αναπόσπαστες οι μορφές και οι μνήμες αυτών των δύο, σε όλες τις κατανυκτικές και πανχαρμόσυνες περιόδους της Αγίας μας πίστης .

Χριστούγεννα χωρίς κυρ Αλέξανδρο, μοιάζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό και Αγιο δωδεκαημερο χωρίς τους ταπεινούς τους διδαχτούς από τον Θεό ήρωες του και Φώτη, μοιάζουν τόσο πολύ με αυτόν τον άχαρο και παγερό κόσμο που έξωσε τον Χριστό από την ψεύτικη και απατηλή ζωή του.

Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο επιτακτικότερα η ψυχή μας θα δίψα από το γνήσιο, το ανόθευτο, το καθάριο, το αυθεντικό, το αμετασάλευτο ορθόδοξο φρόνημα της δικής τους αφιερωμένης ψυχής, εκείνης που τους υπαγόρευε να δημιουργούν φωτισμένη από το Πνεύμα το Άγιο, που είχε σκηνώσει μέσα τους άσβεστο και τους οδηγούσε στην αλήθεια της μετανοίας και της ταπεινότητας, της πονεμένης χαράς και της καρδιάς της συντετριμμένης .

Θυμόμαστε τούτες τις άγιες μέρες, έναν ευλογημένο αδελφό μας από τα μέρη της Μακεδονίας μας, να μας λέει ότι παραμονή Πρωτοχρονιάς έκανε πάντα με τον κυρ Φώτη!

Άλλαζε το χρόνο μαζί του αγιογραφώντας και ακούγοντας μεταξύ άλλων το διήγημα του «Καρδιά συντετριμμένη» όπου ο κυρ Φώτης αγιογραφεί σιμά στη γυναίκα του, και συλλογιέται την Πρωτοχρονιά του μάταιου κόσμου που παράγεται δίχως ένα βλέμμα στον ουρανό…

Σκεφτήκαμε λοιπόν φέτος, να τολμήσουμε με την ιερή μας φαντασία, να ζητήσουμε από τον κυρ Φώτη τον Κόντογλου, τον αγιογράφο, τον λογοτέχνη, τον στοχαστή, τον δάσκαλο, τον γνήσια ορθόδοξο και φιλόΧριστο, να μας προσκαλέσει στο σπίτι του !

Να μπούμε προσκεκλημένοι του εκεί που δημιουργούσε, που συλλογιόταν, που συνομιλούσε, που γιόρταζε, που χαιρόταν, που ζούσε…

Να μας μιλήσει ο ίδιος για το πώς η πολυόμματη ψυχή του αντιλαμβανόταν, ως ταλαντούχος που υπερπολλαπλασίασε το χαρισμένο και άνωθεν δοθέν πολυποίκιλο τάλαντο του, σε στιγμές έμπνευσης, δημιουργίας, χαράς, καθημερινής ζωής! Μα και στις τελευταίες του μέρες πριν μεταβεί στους ετοιμασμένους τόπους της Άνω Ιερουσαλήμ!

Μεσίτης μας σε αυτό το τόλμημα, ένας άνθρωπος που αξιώθηκε όλων τούτων στα αλήθεια και στη συνέχεια προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών τα αποτύπωσε σε ένα σπάνιο βιβλίο! «Συναντήσεις με τον Κόντογλου» του συγγραφέως και καθηγητού Πανεπιστημίου Κωνσταντίνου Καρβανού.

Μιας τεράστιας και φωτεινής μορφής στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων, ο οποίος κοιμήθηκε το 2013 στα 93 του στη Μονή της μετανοίας του και δίπλα στον Άγιο γέροντα του Εφραίμ Φιλοθεΐτη, περιβεβλημένος με το μεγάλο αγγελικό σχήμα ως μοναχός, στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα της Αμερικής.

Θα πάρουμε μαζί μας σε τούτη την επίσκεψη και γραφτά αγαπημένα του και Φώτη για αυτές τις άγιες μέρες! Θα τα διαβάζουμε και θα δακρύζουμε λυτρωτικά και πανελεύθερα συλλογούμενοι όσα ποτέ δεν ζήσαμε μα όλο και πιο έντονα θα νοσταλγούμε…

Νώντας Σκοπετέας – Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 2 εκπομπών
Πηγή: …ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ