Χριστούγεννα έρχονται.
Κι όμως, ο κόσμος μοιάζει ποιο “βαρύς” από ποτέ…
Άνθρωποι κουρασμένοι, ψυχές κλειστές, λόγια κοφτερά. Μάθαμε να αντέχουμε, όχι να αγκαλιάζουμε.
Να “δικαιωνόμαστε”, όχι να συγχωρούμε.
Κι όμως… αυτές οι μέρες δεν ζητούν θόρυβο.
Ζητούν καρδιά. Να μαλακώσει. Να σπάσει αν χρειαστεί. Για να χωρέσει τον άλλον.
Κάπου εδώ, έρχεται ξανά ο Χριστός μας.
Οχι με δύναμη, ούτε με αξιώσεις.
Αλλά αθόρυβα.
Ταπεινά.
Ζητώντας μόνο λίγο χώρο μέσα μας.
Και μαζί του, έρχονται και πρόσωπα που λείπουν.
Μάτια που δεν θα συναντήσουμε φέτος. Φωνές που σωπαίνουν, μα δεν σβήνουν. Τους κουβαλάμε σιωπηλά… εκεί που γεννιέται η προσευχή.
Αν κάτι αξίζει να γεννηθεί φέτος,
είναι λίγη περισσότερη αγάπη.
Αρχοντικά.
Αθόρυβα.
