«Όταν ήμουν στη φυλακή, αρρώστησα πάρα πολύ. Είχα φυματίωσι σε όλη την επιφάνεια και των δύο πνευμόνων κι επίσης,τέσσερις σπόνδυλοι είχαν προσβληθή απο τη φυματίωσι.

Είχα,επίσης,εντερική φυματίωσι,διαβήτη,καρδιακή ανεπάρκεια,ίκτερο και άλλες αρρώστιες,που ούτε να θυμηθώ δεν μπορώ. Ήμουν κοντά στο θάνατο.

Στα δεξιά μου ήταν ένας ιερεύς ονόματι Ίσκου. Ήταν ηγούμενος ενός μοναστηριού. Αυτός ο άνθρωπος,γύρω στα σαράντα, είχε βασανισθή τόσο πολύ,που βρισκόταν κοντά στο θάνατο.

Όμως το πρόσωπο του ήταν γαλήνιο. Μιλούσε για την ελπίδα του στη βασιλεία των ουρανών,για την αγάπη του στο Χριστό,για την πίστη του. Ακτινοβολούσε χαρά.

Στα αριστερά μου ήταν ο κομμουνιστής βασανιστής που είχε βασανίσει σχεδόν μέχρι θανάτου αυτό τον ιερέα. Είχε συλληφθή απο τους ίδιους τους συντρόφους του…

Έτσι συνέβη, ώστε ο κομμουνιστής βασανιστής, που είχε βασανίσει αυτό τον ιερέα σχεδόν μέχρι θανάτου,να έχη βασανισθή κι αυτός σχεδόν μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του.

Και ξεψυχούσε δίπλα μου. Η ψυχή του βασανιζόταν στην επιθανάτια αγωνία.

Την νύκτα με ξυπνούσε λέγοντας: “Πάστορα, σε παρακαλώ, προσευχήσου για μένα! Δεν μπορώ να πεθάνω˙ έχω διαπράξει τόσα τρομερά εγκλήματα″.

Τότε είδα ένα θαύμα. Είδα τον ετοιμοθάνατο ιερέα να φωνάζη δύο άλλους κρατουμένους.

Στηριζόμενος στους ώμους τους,πέρασε σιγά-σιγά μπροστά απο το κρεβάτι μου,κάθισε στο πλευρό του κρεβατιού του φονευτή του,και χάιδεψε το κεφάλι του –δεν θα τη ξεχάσω ποτέ αυτή την κίνησι. Παρακολουθούσα ένα δολοφονημένο άνθρωπο να χαϊδεύη το φονιά του.

Αυτή είναι η αγάπη! Μπόρεσε να βρή ένα χάδι για εκείνον!

Τότε είπε ο ιερεύς σ΄ εκείνο τον άνθρωπο: “Είσαι νέος. Δεν ήξερες τι έκανες. Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά″. Όμως δεν είπε απλώς αυτά τα λόγια. Μπορείς να πής ″αγαπώ” και να είναι απλώς μια λέξι με πέντε γράμματα.

Αυτός,όμως, πράγματι αγαπούσε. “Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά″. Έπειτα συνέχισε: ″Άν εγώ, που είμαι αμαρτωλός, μπορώ να σε αγαπώ τόσο πολύ, για φαντάσου το Χριστό, που είναι η αγάπη σαρκωμένη, πόσο πολύ σε αγαπάει!

Και όλοι οι Χριστιανοί τους οποίους έχεις βασανίσει, να ξέρης,σε συγχωρούν, σε αγαπούν˙ και ο Χριστός σε αγαπάει. Επιθυμεί τη σωτηρία σου πολύ περισσότερο από όσο εσύ επιθυμείς να σωθής.

Απορείς για το άν είναι δυνατόν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου… Εκείνος επιθυμεί να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου περισσότερο απο όσο επιθυμείς εσυ να συγχωρηθής.

Ποθεί να βρεθής μαζί Του στον ουρανό πολύ περισσότερο από όσο θέλεις εσύ να βρεθής στον ουρανό μαζί Του. Είναι όλος αγάπη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να στραφής πρός Αυτόν και να μετανοήσης″.

Μέσα σ΄ αυτό το κελλί της φυλακής, όπου δεν ήταν δυνατόν να υπάρχη το απόρρητο, άκουσα κι εγώ την εξομολόγησι του φονιά πρός το θύμα. Η ζωή είναι πολύ πιο συγκλονιστική απο τα μυθιστορήματα.

Κανένας μυθιστοριογράφος δεν έχει γράψει ποτέ κάτι τέτοιο. Το θύμα, ετοιμοθάνατο,δεχόταν την εξομολόγησι του φονιά. Ο δολοφονημένος έδωσε την άφεσι στο φονιά του.

Προσευχήθηκαν μαζί, αγκάλιασε ο ένας τον άλλο, και ο ιερεύς επέστρεψε στο κρεβάτι του.

Και οι δύο πέθαναν την ίδια εκείνη νύκτα.

Ήταν η νύκτα των Χριστουγέννων.

Αλλά δεν ήταν μία χριστουγεννιάτικη νύκτα, κατά την οποία απλώς φέραμε στη μνήμη μας οτι πρίν δύο χιλιάδες χρόνια γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ.

Ήταν μία χριστουγεννιάτικη νύκτα στην οποία ο Χριστός γεννήθηκε στην καρδιά ενός κομμουνιστή δολοφόνου.

Αυτά είναι πράγματα που έχω δεί με τα ίδια μου τα μάτια»

(Περιοδικό: Αγιορείτικη Μαρτυρία τεύχ. 3, 151).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ