Της κ.Δήμητρας Γ. Σαρρή, (πτυχιούχος Τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον προίκισε με ένα πολύτιμο δώρο, αυτό της ελευθερίας της επιλογής. Ο άνθρωπος καλείται να επιλέξει αν θα είναι κοντά στον Θεό ή μακρυά από Εκείνον, δηλαδή, αν θα διαλέξει το καλό ή αν θα απορρίψει την επιλογή αυτήν.
Το να λέμε ότι υφίσταται η επιλογή μεταξύ καλού ή κακού δεν χαίρει λογικής καθώς το καλό μονάχα είναι θείο δημιούργημα, με υποστατική ύπαρξη και αντανάκλαση της θείας ουσίας. Το κακό φανερώνεται ως απουσία καλού και όχι ως έτερη ύπαρξη.
Η μη επιλογή του καλού ρέπει προς την απουσία αυτού, δηλαδή προς το κακό. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το φως και το σκοτάδι. Ο Θεός δημιούργησε φως και πλημμύρισε την πλάση με αυτό. Η απουσία φωτός, όμως, φέρνει στο προσκήνιο το σκότος και απουσία είναι όταν εθελοτυφλώ και κλείνω τα μάτια μου στο Φως.
Πολλοί άνθρωποι μένουν ουδέτεροι και συμβιβάζονται με την μη επιλογή. Ακροβατούν μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας. Η ουδετερότητα είναι κακή χρήση του αυτεξουσίου και κατ’ επέκταση η καθόλου εφαρμογή του.
Όταν ο άνθρωπος διαλέγει κάτι που δεν υπάρχει καν σαν επιλογή, απομακρύνεται από τον Θεό, βυθίζεται στην ανυπαρξία και ρέπει προς την ακινησία.
Η ουδετερότητα δεν αποσαφηνίζεται και δεν οριοθετείται. Είναι μια βολική, θεωρητικά, κατάσταση για τον άνθρωπο, η οποία τον απαλλάσσει από τύψεις και από το βάρος της επιλογής.
Στην πραγματικότητα, η ουδέτερη στάση είναι η απόρριψη της ίδιας της ελευθερίας. Δεν είναι κίνηση προς τον Θεό ή ακόμη και αντίθετα από Εκείνον, αλλά μια αέναη ακινησία, και ακινησία είναι η ανυπαρξία.
Η ανυπαρξία ως επιλογή συνεπάγεται με βλασφημία στο πρόσωπο του Θεού, καθώς μεταφράζεται ως άρνηση του αυτεξουσίου, της κινητικότητας, ως άρνηση στον Θεό, ως άρνηση στην ζωή!
