Ο Αββάς Ιωάννης έμενε χρόνια πολλά σε μία σπηλιά, έχοντας μία εικόνα της Θεοτόκου που κρατούσε στην αγκαλιά της τον Χριστό μας και ένα κανδήλι ακοίμητο μπροστά σ’ αυτήν.
Όταν ήθελε να πάει στην Ιερουσαλήμ, η οποία απείχε είκοσι μίλια από την σπηλιά του, ή σε κάποιο άλλο μέρος, διόρθωνε το κανδήλι και έκανε μία ευχή λέγοντας: «Κυρία Θεοτόκε, φρόντισε να μη σβήσει το κανδήλι, γιατί εγώ, με την βοήθειά σου, πάω στον δείνα Άγιο Τόπο». Άλλοτε έκανε δύο εβδομάδες να γυρίσει, άλλοτε ένα μήνα ή και έξι μήνες. Πάντα όμως επιστρέφοντας εύρισκε το κανδήλι αναμμένο.
Μία φορά, περπατώντας σε μία στενωπό ανάμεσα σε δύο περιφραγμένα χωράφια, όπου μόλις ένας άνθρωπος χωρούσε να περάσει, είδε μπροστά του να έρχεται ένα λιοντάρι. Το να κάνει στροφή και να γυρίσει πίσω ο Αββάς Ιωάννης, δεν το ήθελε.
Το να κάνει στροφή και να γυρίσει πίσω το λιοντάρι ήταν αδύνατον λόγω της στενότητας του δρόμου. Το θηρίο όμως, μόλις είδε τον δούλο του Θεού Ιωάννη να έρχεται, στάθηκε όρθιο στα δύο του πόδια και έκανε χώρο στον Αββά να περάσει.
Ο Αββάς πέρασε με κάποια δυσκολία, αφού ακούμπησε στην πλάτη του ζώου. Όταν δε πέρασε, το λιοντάρι εξακολούθησε τον δρόμο του.
Πηγή: ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟΝ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΝ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις “Ο Άγιος Στέφανος” dromokirix
