Η μακροβιότητα των ανθρώπων πριν από τον Κατακλυσμό είναι καταπληκτική. Σχεδόν όλοι πέθαναν, αφού έζησαν από 365 έτη (ο Ενώχ) μέχρι 969 έτη (ο Μαθουσάλα. Αδάμ 930, Σηθ 912, Ενώς 905, Καϊνάν 910, Μαλελεήλ 895, Ιάρεδ 962, Λάμεχ 753, Νώε 950).
Μερικοί είπαν, ότι τα «έτη» αυτά δεν είναι έτη όπως τα εννοούμε σήμερα, αλλά μήνες· άλλοι είπαν, ότι τα «έτη» είναι τρίμηνα ή εξάμηνα. Εάν δεχτούμε ότι τα έτη είναι μήνες, τότε η ηλικία του Αδάμ υποβιβάζεται σε 78 περίπου έτη και του Νώε σε 79 έτη· είμαστε δηλαδή στα σημερινά φυσιολογικά όρια.
Αλλά τι γίνεται με την ηλικία των άλλων Πατριαρχών; Αυτοί, σύμφωνα με έναν τέτοιο υπολογισμό, θα πρέπει να απέκτησαν τέκνα στην ηλικία 16,15, και 14 ετών.
Εάν δε δεχτούμε ως ηλικία των πατριαρχών, κατά την οποία άρχισαν να αποκτούν παιδιά, εκείνη που σημειώνει η Εβραϊκή ή η Σαμαρειτική Πεντάτευχος, τότε οι πατριάρχες αυτοί θα πρέπει να απέκτησαν τέκνα στην ηλικία των 8,7,6 και 5 ετών!…
Ούτε όμως ως τρίμηνα ή εξάμηνα δυνάμεθα να ερμηνεύσουμε τα «έτη» του κεφαλαίου τούτου. Διότι μετά τον κατακλυσμό, που η ηλικία των ανθρώπων φθάνει πλέον τα σημερινά όρια της ζωής, η Αγία γραφή χρησιμοποιεί και πάλι την ίδια λέξη, δηλαδή «έτη».
Εξ’ άλλου ο Κατακλυσμός έγινε το 601ο έτος της ζωής του Νώε· το έτος όμως εκείνο η Αγία γραφή διαιρεί σαφώς σε 12 μήνες (Γεν. κεφ. 7 και 8). Έχουμε όμως και άλλο επιχείρημα· ο Πατριάρχης Ιακώβ, ο οποίος έζησε 130 έτη, όταν σύγκρινε την ηλικία του με εκείνη των πατέρων του, την βρήκε μικρή (Γεν. μζ 9).
Όλα αυτά πείθουν, ότι τα έτη της ηλικίας των Πατριαρχών πρέπει να τα εννοήσουμε με τη σύγχρονη διάρκεια των 12 μηνών.
Άλλωστε περί μακροζωΐας των προ του Κατακλυσμού ανθρώπων μιλούν και οι παραδόσεις των αρχαίων Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Ινδών, Κινέζων και Ιαπώνων.
Είναι όμως και τούτο άξιο προσοχής· ενώ οι αριθμοί των ετών στους λαούς αυτούς είναι καταπληκτικά εξογκωμένοι (ο Άλωρος ζει 36.000 έτη, ο Άλάπαρος, ο νεώτερος όλων, 10.800, ο Μεγάλαρος 64.800 έτη κλπ.) οι αριθμοί της Αγίας Γραφής συγκρινόμενοι με εκείνους είναι «νηφάλιοι, περιορισμένοι».
Η μακροζωΐα, η οποία παρατηρείται επίσης στα ζώα και στα φυτά των χρόνων εκείνων, έχει και τη φυσική εξήγησή της.
Τότε η ζωή των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοπιαστική, αγχώδης, γεμάτη λύπες και πόνους, όσο θα γινόταν αργότερα· διότι η αμαρτία δεν είχε προφθάσει να διαβρώσει το ανθρώπινο γένος τόσο, όσο το διέβρωσε με την πάροδο των αιώνων.
Ούτε οι ασθένειες είχαν λάβει την έκταση και την δύναμη, που έλαβαν με το πέρασμα των χρόνων. Η γη δεν είχε ακόμη προφθάσει να αγριεύσει πολύ και ήταν πλουσιότερη σε βλάστηση, η ατμόσφαιρα επίσης ήταν καθαρότερη, ο αέρας περισσότερο υγιεινός.
Εξ άλλου η μακροβιότητα εκείνη ήταν «λαμπρόν υπόλειμμα της Παραδεισίου δόξας» του ανθρώπου.
Ο σημαντικότερος όμως λόγος της μακροζωΐας των Πατριαρχών εκείνων είναι άλλος. Τούτο ήταν έργο της Πάνσοφης Πρόνοιας του Θεού.
Αφ’ ενός μεν για την ταχεία αύξηση και τον πολλαπλασιασμό του ανθρωπίνου γένους.
Αφ’ ετέρου δε για να διατηρείται η προφορική παράδοση της δημιουργίας του ανθρώπου, της πτώσης του, της ιστορίας του, των δωρεών του Θεού κ.τ.ο.
Εφόσον ούτε βιβλία υπήρχαν ακόμη, αφού η γραφή ήταν άγνωστη, έπρεπε η μία γενιά να παραδίδει στην επόμενη όλη αυτή τη σπουδαία γνώση προφορικά.
Για να παραδίδεται όμως αυτή η γνώση καθαρή, ακριβής και ανόθευτος, έπρεπε να λέγεται και να επαναλαμβάνεται. Έτσι οι άνθρωποι θα μάθαιναν πολύ καλά την ιστορία και τη θρησκεία τους και θα οργάνωναν τα της λατρείας τους.
Για αυτό ο Θεός προνόησε, ώστε όλοι οι Πατριάρχες, εκτός του Νώε, να γεννηθούν πριν πεθάνει ο πρωτόπλαστος άνθρωπος, ο Αδάμ. Με αυτόν τον τρόπο ελάμβαναν από αυτόν ζωντανή, πλήρη και λεπτομερή εξιστόρηση του πώς έγινε η δημιουργία, πώς ήταν ο Παράδεισος, πώς αμάρτησαν ο Αδάμ και η Εύα, τι συνέβη μετά την πτώση, ποιες υποσχέσεις τους έδωσε ο Θεός και ποιες οδηγίες για το πώς πρέπει να τον λατρεύουν.
Εάν δε κανείς από τους Πατριάρχες αμφέβαλλε για κάτι από εκείνα που διδασκόταν, είχε την ευκολία να απευθυνθεί προς τον Αδάμ και να συζητήσει προσωπικά μαζί του· μετά δε τον θάνατο του Αδάμ μπορούσε να απευθυνθεί προς τον Μαθουσάλα και εν συνεχεία προς τους υπόλοιπους.
Για αυτό ο Αδάμ έζησε και είδε όλους τους απογόνους του μέχρι και τον Λάμεχ, τον γιο του Σηθ. Ο Λάμεχ πάλι έζησε μέχρι τον Σημ, τον γιο του Νώε.
Τόσο μεγάλη και σοφή πρόνοια έλαβε ο αγαθός Θεός, ώστε να διαφυλαχτεί η ιστορία του ανθρώπου και του κόσμου, η γνώση του θείου θελήματος και η καθαρότητα της θείας λατρείας μέχρι την εποχή του Νώε, οπότε έγινε ο Κατακλυσμός.
Άλλωστε ο κατακλυσμός, ο οποίος κατέστρεψε τον κόσμο (Λουκ. ιζ 17), άρχισε το ίδιο έτος, που πέθανε ο Μαθουσάλα. Αλλά ο Σημ, ο ένας από τους τρεις γιους του Νώε, έζησε μέχρι τον Αβραάμ και έτσι το ευλογημένο παιδί του δικαίου Νώε παρέδιδε στον άλλο μέγα Πατριάρχη, τον απόγονό του Αβραάμ, όσα παρέλαβε από τους Πατριάρχες, που έζησαν πριν από τον Κατακλυσμό.
(στο:Η Παλαιά Διαθήκη,τόμος Α΄,Γένεσις, Ν.Π. Βασιλειάδη, εκδ. ο Σωτήρ, Σελ. 48-50)