Στην ομάδα ερχότανε πάντα σιωπηλός. Δεν άφηνε τον εαυτό του να γελάσει. Καθόταν σε μια γωνιά και περίμενε να του ανατεθεί δουλειά. Ευγενικός πάντα. Ποτέ δεν διεκδίκησε παραπάνω κέρασμα. Και το δικό του το μοιραζόταν.
Πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό το πλάσμα θα το συναντούσες σε φυλακή.
Καλλιτέχνης από κούνια.Του άρεσαν τα χρώματα. Από μικρός μεγαλωμένος σε Ιδρύματα αφημένος μόνος. Από νωρίς έμπλεξε και έφτασε στα σοβαρά .
Τώρα ήτανε στη φυλακή .Στο δικαστήριο τα πήρε όλα πάνω του. Αφού είμαι μέσα ας μείνω εγώ μοναχά. Ας μην πληρώσει άλλος.
Μιλούσαμε πάντα αρκετά.Τις συζητήσεις μας δεν τις θέλανε όλοι.
Ξεκινήσαμε με βιβλία .Του πήγα μία Αγία Γραφή εικονογραφημένη.
Διάβαζε πολύ.
«Ταξιδεύω» μου λέει. Όταν διαβάζω δεν είμαι στη φυλακή.Το βράδυ μέσα στο κελί διαβάζω πολύ και καμιά φορά διαβάζω και στους άλλους, τους αρέσει να ακούνε.
Το έβλεπα το πλάσμα του Θεού από δω, το έβλεπα από κει δεν μπορούσα να δώσω απαντήσεις. Έψαχνα στις ταμπέλες του καλού και του κακού κι άκρη δεν μπορούσα να βρω.Τι είναι τελικά τούτο το παιδί. Για να’ναι στη φυλακή καλό παιδί δεν το λες. Μα πάλι ….
Αποφάσισα να ξεμπερδέψω με τις ταμπέλες και βρήκα την άκρη. Είναι ένα πλάσμα που έγινε πρώτα θύμα και ύστερα θύτης.
Για να θυμηθώ τον παπά Ανδρέα Κονάνο: «Κάνουμε λάθη αλλά λάθη δεν είμαστε»
Έχουμε και φωτεινές μέρες και μέρες που έχουνε σκοτάδι.
Ήσυχος ,γλυκύς και πάντοτε ευγενικός με ρωτούσε την τελευταία φορά που ανταμώσαμε πως είναι τα παιδάκια στην Αφρική.Χαιρετηθήκαμε. Στο έβγα της πόρτας με πρόλαβε με μια φράση μαχαίρι.
«Nα μου φέρεις ένα βιβλίο για αμαρτωλούς»
