«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει μακριά! Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή.
Δεν εκτιμά ο άνδρας την γυναίκα, η γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρούνται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα τα παιδιά τους. Μα, αυτός – αυτή που πήρες από την Εκκλησία δεν είναι;
Γιατί μονίμως αυτό το ξεχνάς;
Γιατί;
Φθάνουν στο σημείο να χωρίζουν.
Αυτό είναι το χειρότερο.
Τι να πω;
Άνθρωποι με δύο και τρία και τέσσερα παιδάκια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου.
Πω, πω, πω! Φοβερό, φοβερό!
Τι πόνος σ’ αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη!… Τ
ους εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κάθε οικογένεια γίνεται -πρέπει να γίνεται- θεία Λειτουργία, αφού «κατ’ οίκον εκκλησία» είναι.
Πώς, εσύ πατέρα, πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό; Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και όμορφος είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που σου έδωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και τιμή».
T’ άλλα, άφησέ τα. Να κάνουμε υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας. Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς…».
Από το βιβλίο «ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ», σελ. 221-222
Ο όσιος φιλόθεος της Πάρου, τεύχος 31 Ιανουάριος Απρίλιος 2011. Θεσ/νίκη
Eκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη