Από το βιβλίο «Θεία ανάβασις, ερμηνεία στον Όσιο Θεογνωστο»,
“Μου κάνει ἐντύπωσι, ὅταν μερικὲς φορὲς σᾶς βάλω κανόνα ἀκοινωνησίας, τὰ μάτια σας γίνονται σὰν τὰ μάτια τοῦ φθονεροῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ καρδία σας σὰν τὴν μάταιη καρδιὰ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων.
Αὐτὸ δείχνει πόσο μᾶς βλάπτει πολλὲς φορὲς ἡ θεία κοινωνία, ἡ συμμετοχή μας στὸ μυστήριο.
Ἐξοικειωνόμαστε μὲ τὴν θεία κοινωνία καὶ ἀντὶ νὰ χαροῦμε καὶ νὰ πανηγυρίσωμε, διότι ἀπὸ πολλὴ στοργή, ἀπὸ σκύψιμο καὶ τιμιότητα, ἀπὸ εἰλικρίνεια καὶ ἀγάπη ὁ Γέροντας μᾶς βάζει ἀκοινωνησία ἤ μᾶς περικόπτει τὴν θεία κοινωνία, ἐμεῖς ἀρχίζομε νὰ προβάλλωμε προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις: “Μά, μὲ βοηθάει ἡ θεία κοινωνία.
Μά, ὅταν δὲν κοινωνάω, πέφτω σὲ ἁμαρτίες, δὲν μπορῶ, ἔχω δυσκολίες. Μά, ἡ κοινωνία εἶναι τροφή· μά, ἡ κοινωνία εἶναι ὁ Χριστός, καὶ οἱ Πατέρες λένε κάθε ἡμέρα νὰ κοινωνᾶμε”.
Ὅλα αὐτὰ δείχνουν ὅτι ἁπλῶς θέλομε νὰ συνεχίσωμε τὴν ἁμαρτωλή μας ζωή. Βλέποντας τὰ μάτια σας, ὅταν σᾶς βάζω κανόνα γιὰ τὴν θεία κοινωνία, βλέπω τὸ δούλεμα τοῦ διαβόλου στὴν ζωή σας. Τρομερό πρᾶγμα».
ΑΡΧΙΜ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ, Εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, σελ. 227.