Στις 23 Μαΐου του 1999 εκοιμήθη ο μακαριστός Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931–1999). Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέργεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή.
Δοκιμάστηκε και ο ίδιος σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.
Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του.
Ήταν ένας σύγχρονος διορατικός και θαυματουργός άγιος, ο οποίος έδρασε με πολύ μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, συνεχώς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο. Μαθητής ο ίδιος και για χρόνια συμπαραστάτης του νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού (1887–4/1/1964).
Ο δε άγιος Νικηφόρος στάλθηκε στα υπεύθυνα χέρια της αγάπης και της διακονίας του Γέροντος Ευμενίου από έναν άλλον σύγχρονο άγιο, τον άγιο Άνθιμο (Βαγιάνο) της Χίου (1869–1960), με προσωπική συστατική επιστολή του ιδίου.
Ο Γέροντας, σαν λειτουργός που ήταν ο ίδιος στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, δεν έβαζε κανέναν μέσα στο ιερό.
Οι θείες Λειτουργίες αυτού του Γέροντος συνοδεύονταν με το εξαιρετικά σπάνιο και έκτακτο «σημείο» της ευλογίας και της ευδοκίας του Αγίου Θεού: την ευώδη και άφθονη μυροβλυσία του τοίχου της κόγχης του ιερού, εντός του οποίου αυτός λειτουργούσε…
…Σύμφωνα δε και με μια άλλη μαρτυρία ενός άλλου τέκνου του πατρός Ευμενίου (νυν πολύ γνωστού επισκόπου της Εκκλησίας μας), ο ίδιος ο Γέροντας είχε πει ότι θα γινόταν Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, στα μέρη Γερμανίας, Ρωσίας, στην Ουκρανία δηλαδή.
Μας μεταφέρει, λοιπόν, το τέκνο του αυτούσια τα εξής: «Μου λέει ο Γέροντας: “Είμαστε όλοι στο μέτωπο!…”.
Του λέω: “Ποιοι ‘όλοι’;…”. “Όλοι!…”· και μου λέει: “Ήταν ο πατήρ Πορφύριος, ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ήταν ο πατήρ Παΐσιος, όλοι οι καλόγηροι πήγαμε στο μέτωπο!…”. Άλλο όμως “μέτωπο” εννοούσε αυτός: πνευματικό!…
Ο Γέροντας συνέχισε: “Κι εγώ έκλαια, έκλαια!… Με είδε τότε ο πατήρ Πορφύριος και ήρθε και μου είπε: ‘Μην κλαις, πάτερ Ευμένιε, έτσι!… Δεν θα γίνει τίποτα!… Η Παναγία θα κάμει έλεος!’…” Καταλάβαινες, λοιπόν, ότι επρόκειτο για μια συντροφιά αγίων ανθρώπων. Γνωρίζονταν μεταξύ τους αυτοί».
Ο Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης εκοιμήθη την Κυριακή 23 Μαΐου του 1999 και ετάφη δίπλα στον Ναό της Παναγίας του πατρογονικού του χωριού, στην Εθιά (38 χλμ. νότια του) Ηρακλείου Κρήτης.
Μέσα σ’ αυτόν τον Ναό, όταν ήταν μικρό παιδί ο Γέροντας, καθώς άναβε τα κανδήλια, του εμφανίστηκε η Παναγία, λέγοντάς του στοργικά: «Εσύ, παιδί μου, μια μέρα θα γίνεις ιερεύς!»…
Σίμωνος μοναχού “Ένας κρυφός άγιος της εποχής μας”