Σήμερα η μνήμη Πάντων των Αγίων…
Εκείνων που γνωρίζεις και εκείνων που δεν γνωρίζεις…
Γεμίζουν τα ”πνευμόνια” της ψυχής σου παρηγοριά σαν θωρείς τις κάθε λογής
”πάστες” ανθρώπων να κοσμούν τις Εκκλησιές μας….
Αγιότητα….αλλού την αναζητάς κι αλλού την βρίσκεις (ή καλύτερα σε βρίσκει)….
Ξοδεύεις πάθη,αγοράζεις ”αρετές”και δεν καταφέρνεις να Την αποκτήσεις….
Και εκεί που αποκάμεις απλόχερα σου χαρίζεται από τα Ματωμένα χέρια Του…..
Η Αγιότητα δεν ”γεμίζει το μάτι”μα την καρδιά πληρώνει,την ζωή ολάκερη μεταμορφώνει…..
Στην σκιά του κόσμου τούτου βλασταίνει το άνθος της Αγιότητας…
Οσφραίνεσαι την ευωδιά Της και μέσα στην δυσώδη ανάσα τούτου του ντουνιά
που όζει απ’ την σαπίλα της αμαρτίας…
Ψηλαφείς την απαλότητα, την τρυφερότητα Της ανάμεσα στα τόσα αγκάθια των πειρασμών…Σε σαγηνεύει η ομορφιά Της…«Ουκ έστι εκ του κόσμου τούτου»…
Και έχει μια γλύκα η ‘’φωνή’’ Της σαν σε καλεί κοντά Της….Σε σαγηνεύει ο ήχος της,την ξεχωρίζεις και μέσα από την βουή των ‘’αγριομελισσών’’ τριγύρω σου…..
Μιλά βλέπεις την ίδια ‘’γλώσσα’’με την ψυχούλα σου…..
Αγιότητα…. τόσο πολύτιμη για να την ‘’καταπιεί’’η βασιλεύουσα ματαιότητα,
την ξερνάει…δεν την αντέχει…
Να θυμάσαι η Αγιότητα ανατέλλει σε υπάρξεις σταυρωμένες από(και για) Αγάπη…
Το ‘’πινέλο’’ Του ο Θεός το βουτά στις πληγές μας, προσθέτει κάμποση από την Χάρη Του και κάπως έτσι ‘’ζωγραφίζει’’ πάνω μας την Αγιότητα, την δόξα Του…..
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου
