“Τίποτα δεν είναι δεδομένο” σκέφτομαι… και πιάνω την πένα μου και καταπιάνομαι με ιδέες, με σκέψεις και αλήθειες. Τι θαρρείς πώς είναι δεδομένο στην ζωή, κόσμε μου; Ούτε ή ίδια η ζωή δεν είναι.
Όλα μας τα χαρίζει Εκείνος, δώρα και χαρίσματα. Ποτέ ο Θεός δεν δανείζει. Χαρίζει, χαριτώνει και χορηγεί. Ο άνθρωπος δύσκολα αντιλαμβάνεται την αξία του θείου στην ζωή του.
Κι όμως!… η ζωή του από τα θεία είναι πλασμένη. Θέλει βάθος μεγάλο στην ψυχή και πλάτος και ύψος να συνειδητοποιήσει πως από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο (για τον άνθρωπο), από την πιο μικρή ανάσα μέχρι την δημιουργία άλλου ανθρώπου μέσα στα σωθικά και σπλάχνα του… οφείλεται ο Θεός.
Πως από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο… από το άνθος ενός μπουμπουκιού ως την δημιουργία άλλου πλανήτη και γαλαξία… οφείλεται ο Θεός. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, παρά μόνο αποδοσμένο σ’ Εκείνον!
Δόξα τω Θεώ… αυτό πρέπει τα χείλη μας να μαρτυρούν. Είναι μαρτυρία μεγίστη να δοξάζεις τον Θεό, είναι μαρτυρία να Τον αγαπάς, να Τον μεταλαμβάνεις στην ζωή σου και Τον αντιλαμβάνεσαι. Δεν έχει Εκείνος ανάγκη να το ακούσει… Εμείς έχουμε την ανάγκη να ακούσει εμάς, να ψηλαφίσει τους λογισμούς μας, από τον εξώτερο ως το πιο μύχιο.
Τι θαρρείς πως είναι δεδομένο στην ζωή, κόσμε μου; Δύο μονάχα μπορώ με δυσκολία να μετρήσω… ο Θεός και η Αγάπη Του! Και από την Αγάπη Του κατάγεται και συνεπάγεται η Ελευθερία μας. Και πού βρίσκω το θάρρος και γράφω πως είναι “δύο” κι όχι το “παν”!
Μετριέται το άπειρο;! Και παρόλο που είναι το “παν”, το “άπειρο”, το “όλον”… επιμένουμε να χρησιμοποιούμε αριθμό ενικό! Γιατί αυτό είναι ο Θεός, τούτη είναι η Αγάπη! Συνιστά την κοινωνία πάντων και πασών.
Δόξα τω Θεώ… για τον κάθε παλμό της μέρας, για τον κάθε σφυγμό της νύχτας. Δόξα τω Θεώ, για το βλεφάρισμα της κάθε στιγμής, για το θάλπος της κάθε μιας ψυχής, για την χαρά της κάθε θυσίας.
Δόξα τω Θεώ, για την ομορφιά του έναστρου ουρανού, για τους ανθρώπους που συμπληρώνουν την καρδιά και τον λογισμό μας. Τούτο πρέπει να μαρτυρούν τα χείλη μας. Τούτο πρέπει να μαρτυρά η παρουσία μας. Δόξα τω Θεώ, για τα καλά και τα κακά! “Πάντα εν σοφία εποίησας”!