“Να γνωρίζεις:Η ζωή του ανθρώπου είναι περισσότερον ακανθόσπαρτος παρά ανθόσπαρτος.
-Γέροντα, σας παρακαλώ πολύ πείτε μου, όταν βρεθώ σε δύσκολες στιγμές, σκοτίσεως του λογισμού ή μεγάλης λύπης, για να υπομείνω, να μη πάθει τίποτα το μυαλό μου,τι προσευχή πρέπει να κάνω για να βοηθηθώ;
-Το “Πιστεύω” να λες, κόρη. Αλλά, αργά και να το αισθάνεσαι.
Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά.
Εγώ το λέγω πολλές φορές την ημέρα 5-6 και περισσότερες. Στο δρόμο, παντού όταν περπατώ, λέγω το “Πιστεύω” .
Όταν ένας λογισμός μου έλθει, το Πιστεύω λέγω και φεύγει.
Να προσέχεις να μη θιγή το πνευματικό μέρος και όλα τα άλλα περνούνε .
Σε όλους να φαίνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα. Είναι πιο ασφαλισμένος ο άνθρωπος εις την αφάνειαν και την ταπείνωσην.
Κάθε φορά σου το λέγω, διότι είναι βασικό:
Ποτέ με λύπη μη δέσεις το νου σου ό,τι και να γίνει. Ακόμη και σφάλμα και αμαρτία.
Σφάλματα και πτώσεις γίνονται, αλλά συγχωρούνται όταν μετανοήσει ο άνθρωπος.
Η αμετανοησία μόνον δεν συγχωρείται…”
Από το βιβλίο “Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης” σελ. 298
