Έχουμε βιασύνη, επειδή δεν έχουμε υπομονή. Και δεν έχουμε υπομονή, διότι μάς λείπει ή ταπείνωση. Όπως το φανερώνει και ή λέξη, ή βιασύνη προέρχεται από τη βία.
Είναι κάτι έξω από εμάς, που μάς βιάζει, μάς τσιγκλάει να τρέφομε, όπως κάνει ό γεωργός σαν κεντρίζει το μουλάρι για να πιλαλήσει. Με τη βιασύνη έχουμε σύγχυση και χάνουμε τη γαλήνη της ψυχής μας.
Ό αγιασμένος Γέροντας Σωφρόνιος είχε κάποτε δεκαέξι διακονήματα να επιτελέσει καθημερινά. Πού να τα προφτάσει; Έ, τί έκανε; Τα έγραφε σε ένα χαρτί και έστρεφε τον νου του μονάχα στο πρώτο.
Αφού το διεκπεραίωνε, το έσβηνε και κατόπιν στρεφόταν στο δεύτερο… Και με αυτόν τον τρόπο, σιγά-σιγά, χωρίς άγχος και βιασύνη, έφερνε εις πέρας και με ηρεμία όλα τα διακονήματα.
Να έχουμε, λοιπόν, πάντα τον πρώτο στόχο στο μυαλό μας και να μη χανόμαστε σε πολλές, αγωνιώδεις μέριμνες. Άλλωστε, πού ξέρεις αν ό Θεός θέλει να προφτάσεις και τα υπόλοιπα; Μπορεί να θέλει να σε πάρει σήμερα, σε μίαν ώρα, σε ένα λεπτό.
Άς αφεθούμε σαν μικρά παιδιά στην πρόνοια της αγάπης του Θεού και να μην αγχωνόμαστε.
Πατήρ Διονύσιος Ταμπάκης – Αγιορείτικες κουβέντες