Πᾶµε γιὰ νὰ θεραπεύσουµε τὴ φύση,δὲν πᾶµε οὔτε γιὰ νὰ βελτιώσουµε τὸν χαρακτήρα µας,οὔτε γιὰ νὰ συγκροτήσουµε κοινότητα,κάτι ποὺ θὰ µπορούσαµε νὰ τὸ ἐπιτύχουµε
καὶ µὲ ἄλλους τρόπους,ἀλλὰ πᾶµε γιὰ νὰ θεραπεύσουµε τὴ φύση, µέσῳ ὅµως µιᾶς συγκροτηµένης ἑνότηταςτῆς ὁποίας τὰ µέλη ἀποτελοῦν σῶµα Χριστοῦ («Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγµένοι εἰς τὸ ἐµὸν ὄνοµα,ἐκεῖ εἰµι ἐν µέσῳ αὐτῶν», Ματθ. 18, 20).
Αὐτὴ ἡ φύση θεραπεύεται µόνο ἂν ἀπαρτίσουµε σῶµα Χριστοῦ,δηλαδὴ ὡς µέλη, ὁ καθένας µας,νὰ γίνουµε σῶµα Χριστοῦ,καὶ νὰ κοινωνήσουµε µὲ αὐτόν,νὰ γίνουµε κοινωνία µὲ τὸν Χριστό,κοινωνοῦντες ἐπίσης µεταξύ µας,συνθήκη ποὺ ὁµολογοῦµε ὅταν καλούµαστε νὰ διατυπώσουµετὴν κοινή µας πίστη µὲ τὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως:
«Ἀγαπήσωµεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁµονοίᾳ ὁµολογήσωµεν».
”Θεία Λειτουργία καὶ θεία Εὐχαριστία”
Δημήτρη Μαυρόπουλου
Πειραϊκή ΕκκλησίαΤεῦχος 326, Ἰούνιος 2020
