Πνευματικό τέκνο του οσίου Γεωργίου(Καρσλίδη) διηγείται:
«Όταν ήμουν μικρός, μας έδιναν στο σχολείο γάλα κακάο, σκόνη τότε. Εμείς εκείνο τον καιρό μέναμε στη Δράμα. Θα πήγαινα να μεταλάβω στη Λαυρεντιανή μονή, που θα λειτουργούσε ο Γέροντας.
Τότε η μάνα μου μού είπε: «Πήγαινέ το στη θεία σου, που δεν κρατούν νηστεία και μη το πίνεις εσύ».
Στον δρόμο όμως το ζήλεψα και σκέφτηκα: γιατί να το πάω όλο εκεί και να μη πιώ λίγο και εγώ; Πού θα το καταλάβει η θεία μου; Πήγαμε μετά να μεταλάβουμε. Εγώ σε κανένα δεν είπα τίποτε.
Μόλις κοινώνησα, πήγα λίγο παραπέρα και σκέφτηκα:
«Γέροντα, ούτε και εσύ δεν κατάλαβες τίποτε» και ήμουν όλο χαρά. Βγήκαμε έξω και περιμέναμε, γιατί οι δικοί μου συνήθως μετά περίμεναν έξω και κουβέντιαζαν.
Μόλις ήρθε ο Γέροντας, μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Μ’ έπιασε από το αυτί και μου είπε: «Δεν πείραξε που ήπιες το γάλα. Πείραξε, γιατί το λυπήθηκες, εκεί που το πήγες!»