Ξέρεις τι έχω καταλάβει;
Πως αν περιμένεις να ξημερώσει μέρα
που δεν θα έχεις προβλήματα άδικα περιμένεις.
Τα προβλήματα ποτέ δεν σταματούν.
Ούτε οι έγνοιες, ούτε οι δυσκολίες.
Να δίνει μόνο ο Θεός να τα αντέχουμε.
Να μας δίνει φώτιση και κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Κάθε άνθρωπος έχει τις έγνοιες του.
Κάθε άνθρωπος έχει τα προβλήματά του.
Κάθε άνθρωπος κουβαλά και τον δικό του Σταυρό.
Άλλος μεγαλύτερο και άλλο μικρότερο Σταυρό.
Κάποιοι τον κουβαλούν αγόγγυστα.
Κάποιοι άλλοι δακρύζουν στα κρυφά.
Κάποιοι από τον δρόμο καμιά φορά κουράζονται και ξαποσταίνουν.
Άλλοι τον κουβαλούν στους ώμους.
Άλλοι στη πλάτη. Και άλλοι αγκαλιά.
Σφιχτά. Καθένας όμως και κάτι κουβαλάει.
Διάβασα κάπου πώς έλεγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:
Τον Σταυρό μου δεν τον παρατάω κάτω.
Δεν θέλω να με βρει ο Χριστός χωρίς τον Σταυρό μου.
Κι αν ακόμα δεν μπορώ να τον κουβαλώ
με δύναμη ψυχής τουλάχιστον θα τον σέρνω.
π. Θεόκτιστος Δικταπανίδης
