Τα παραπάνω είναι απόρροια της χριστιανικής θεωρήσεως του χρόνου. Κατανοούμε το χρόνια πολλά ως εύάρεστα στο Θεό, γιατί ό χρόνος δεν είναι μια άσκοπη ροή γεγονότων και καταστάσεων.
Μια τέτοια αντίληψη είναι καρπός απιστίας προς τον παντοδύναμο και αιώνιο προσωπικό Θεό.
Ό χρόνος, σύμφωνα με την πίστη μας, δόθηκε και δίνεται ως δωρεά από το Θεό στον άνθρωπο, προκειμένου να τον αξιοποιεί αυτός για τη σωτηρία του. «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν – κατά τον απόστολο – ότι αί ήμέραι πονηραί εισί(Έφ. 5,16).
Με άλλα λόγια ό Θεός επιτρέπει να ζούμε, να παρατείνεται δηλ. μέσα στο χρόνο ή ζωή μας, για να μετανοούμε: να μεταστρεφόμαστε προς ό,τι ζήτα το πανάγιο θέλημα Του «άποστυγουντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω άγαθώ» (Ρωμ. 12,9).
Ό λόγος του Πνεύματος του Θεού δια στόματος Ιωάννη του Θεολόγου είναι σαφής: «”Εδωκα χρόνον, ίνα μετανοήση» (Άποκ. 2,21). Κι ό απόστολος Παύλος ερμηνεύοντας τη μακροθυμία του Θεού προς τον άμαρτάνοντα άνθρωπο σημειώνει: «Το χρηστόν του Θεού εις μετάνοιαν σε άγει» (Ρωμ. 2,4).
Κατά συνέπεια, ζούμε για ν’ αυξάνουμε τη σχέση μας με το Χριστό. Κάθε άλλη επιλογή του ανθρώπου αποτελεί προσβολή του Θεού και βλασφημία προς το άγιο θέλημα Του.
π.Γεωργίου Δορμπαράκη
