Ο διάβολος είναι ο αρχηγέτης του κράτους των δαιμόνων· είναι πανούργος και ψεύτης, καθώς δεν λέει ποτέ την αλήθεια, το δε ψέμα είναι δική του εφεύρεση. Είναι όχι μόνο ο δημιουργός της έχθρας, αλλά χαίρεται και αναπαύεται στις έχθρες ανάμεσα στους ανθρώπους.
Κάνει τον άνθρωπο να γίνει εχθρός και πολέμιος με τον εαυτό του. Οι δαίμονες φέρνουν πάντα την καταστροφή, καθώς είναι σκοτεινοί και άγριοι.
Ο διάβολος είναι «προσωπική» ύπαρξη και είναι λάθος να πιστεύουμε πως είναι απλά προσωποποίηση του κακού. Ως ύπαρξη πιστεύει στον Θεό και φρίττει (Ιακ. β´ 19).
Συνομιλεί με τον Ιησού Χριστό και γνωρίζει πως θα έρθει η ώρα της τιμωρίας του (Ματθ. η´ 29). Τρέμει στην παρουσία αγίων ανθρώπων ή λειψάνων Αγίων.
Όσοι τον ακολουθούν είναι δούλοι του με τη θέλησή τους και όσοι κάνουν τα έργα του γίνονται παιδιά του. Ο Θεός τον έδιωξε από τη βασιλεία Του και γυροφέρνει ο αλιτήριος σαν ληστής και τύραννος.
Εκείνος μία φορά αμάρτησε και αρκεί για πάντα· με την πειθώ του προσπαθεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αμαρτία. Εκείνος μόνο εξαπατά και παρακινεί, ενώ την αμαρτία τη διαπράττει ο άνθρωπος.
Σκοτίζει τον λογισμό ο οποίος δίνει την εντολή στο σώμα της διάπραξης της κάθε αμαρτίας. Ο διάβολος δεν αμάρτησε σωματικά, γιατί είναι «άυλος». Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά ανθρώπινης και διαβολικής αμαρτίας: στη διάπραξη με το σώμα.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2008