Και όμως υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που απογοητευόμαστε. Σε κάποιες δύσκολες ώρες σκληρής δοκιμασίας ρωτάμε τον Θεό γιατί, και Εκείνος δεν μάς απαντά. Εμείς κτυπάμε την πόστα Του και Εκείνος δεν μάς ανοίγει. Το κενό της σιωπής του Θεού μάς κλονίζει.
Τότε ας αναρωτηθούμε μήπως «αἰτεῖτε καί οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε» (Ιακ. δ´ 9). Μήπως είναι εσφαλμένος ο τρόπος και το περιεχόμενο της προσευχής μας; Άραγε αυτά που ζητάμε μάς ωφελούν ή μάς ζημιώνουν;
Την απάντηση την γνωρίζει μόνο ο Θεός. Κάποτε το όχι του Θεού μάς λέει «οὐκ εἰσίν αἱ βουλαί μου ὣσπερ αἱ βουλαί ὑμῶν» (Ησ. νε´ 8). Τότε υπακούμε στο θέλημά Του και αλλάζουμε το δικό μας.
Ανακατατάσσουμε τις προτεραιότητες και τα σχέδια της ζωής μας. Και τότε η προσευχή μάς ωριμάζει και μάς ωφελεί περισσότερο. Γι᾽ αυτό ας μην την εγκαταλείπουμε ποτέ.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2010
