Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης
Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου
Διαβάζουμε στὸ Γεροντικό: «Ὁ τάδε πλανήθηκε». Τί ἔκανε αὐτὸς ὁ πλανεμένος; Νά, ὑπερηφανεύθηκε, τὸν πλάνησε ὁ διάβολος, τὸν πῆγε στὸ πηγάδι καὶ τοῦ εἶπε: «Ἅμα θὰ πέσεις κάτω, θὰ στείλει ὁ Χριστὸς τοὺς ἀγγέλους Του καὶ θὰ σὲ κρατήσουν, γιατί αὐτὸ εἶναι γραμμένο στὸ Ψαλτήρι: “Τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σου τοῦ διαφυλάξαι σὲ ἐν πάσαις ταῖς ὀδοῖς σου” καὶ “ἐπὶ χειρῶν ἀρούσι σέ, ἴνα μὴ προσκόψης πρὸς λίθον τὸν πόδα σού”.
Ἑπομένως, πέσε κι ἐσὺ κάτω καὶ δὲν θὰ πάθεις τίποτα, θὰ τὸ δεῖς στὴν πράξη». Καὶ ἔπεσε καὶ πνίγηκε, καὶ αὐτὸ λογίζεται ὡς αὐτοκτονία.
Οἱ πατέρες τὸ γράφουν στὸ Γεροντικὸ ὄχι γιὰ νὰ κατακρίνουν τὸν πατέρα αὐτὸν ποὺ τὸ ἔπαθε, ἀλλὰ πρὸς παραδειγματισμὸ τῶν μεταγενεστέρων, νὰ προσέξουν νὰ μὴ φουσκώνει τὸ μυαλό τους κι ἔρχονται στὴν οἴηση καὶ καταλήγουν στὴν πλάνη.
Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ὅταν καμιὰ φορά διηγούμαστε κάτι, δὲν τὸ λέμε γιὰ νὰ θεατρίσουμε κάποιον, ἀλλὰ γιὰ παράδειγμα τῶν νεωτέρων μοναχῶν.
Γενικὰ ὅμως πρέπει νὰ προσέχουμε τὴ γλώσσα μας, πότε πρέπει νὰ μιλήσουμε καὶ τί πρέπει νὰ ποῦμε, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε πνευματικοὶ ἄνθρωποι καὶ συνεχῶς σφάλλουμε. «Κάλλιον πεσεῖν ἐξ ὕψους ἢ ἀπὸ γλώσσης».
Καλύτερα εἶναι κανεὶς νὰ πέσει ἀπὸ ἕνα ὕψος καὶ νὰ σπάσει τὸ κεφάλι καὶ τὰ πόδια του, τὰ ὁποία εἶναι σωματικὰ καὶ θεραπεύσιμα, παρὰ νὰ πέσει ἀπὸ τὴ γλώσσα, ἡ ὁποία κάνει φοβερὰ σφάλματα καὶ μὲ ἕνα λόγο μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄλλο ἀκόμη καὶ στὴν αὐτοκτονία.
Ὅταν κατακρίνουμε καὶ ἐξευτελίζουμε τὸν ἄλλο, μπορεῖ νὰ τὸν φέρουμε σὲ ἀπελπισία, ἢ καὶ μὲ ἕνα λόγο μας νὰ πάρει τὸν δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Λέμε: «Μὰ ἕνα λόγο εἶπα». Κι ὅμως ἕνας λόγος γιὰ κοίταξε τί ἔκανε!
Στὸ Μοναστήρι τῆς Σιμωνόπετρας εἶχε πάει ἕνας δαιμονισμένος. Μετὰ τὴν ἀγρυπνία, ἔτσι ὅπως εἶχαν βγεῖ οἱ πατέρες ἐκεῖ λίγο στὸν ἐξώστη, ἦταν κι αὐτός.
Ὁ διάβολος, γιὰ νὰ ἐνοχοποιήσει ἕναν μοναχό, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ καλὸς καὶ ἀσκητὴς ἀπὸ τὰ Κατουνάκια, ἔκανε τὸ ἑξῆς: Πάει ὁ δαιμονισμένος κοντά του καὶ τοῦ λέει: «Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς νὰ πέσω κάτω ἀπὸ τὸ μπαλκόνι». Ὁ μοναχὸς τὸ πῆρε γιὰ ἀστεῖο καὶ τοῦ λέει: «Καὶ δὲν πέφτεις!» Αὐτὸς «τσάκ», ἔπεσε καὶ σκοτώθηκε!
Ὁ μοναχὸς νόμισε ὅτι ἀστειευόταν, ἀλλὰ ἐκεῖνος μιλοῦσε σοβαρά. Καὶ μετὰ ὁ λογισμὸς χρόνια καὶ χρόνια πείραζε τὸν ἀδελφό. Ὁ διάβολος οὕτως ἢ ἄλλως θὰ τὸν σκότωνε, ἀλλὰ παρέσυρε καὶ τὸν μοναχό, γιὰ νὰ τὸν τυραννάει ἐφ’ ὄρου ζωῆς. Ἕνας μόνο λόγος πόση τυραννία τοῦ προξένησε!
Ὅπως πολλὲς φορὲς συμβαίνει μὲ τὶς γυναῖκες, ποὺ θέλουν νὰ κάνουν ἔκτρωση. Πᾶνε καὶ συμβουλεύονται: «Τί νὰ κάνω, βρὲ ἀδελφὴ» «Τί θὲς καὶ τὸ κρατᾶς, τόσα παιδιὰ ἔχεις, δὲν τὸ ρίχνεις!» Αὐτὴ λίγο ἤθελε, ἦταν κατὰ τὸ ἥμισυ ἀποφασισμένη.
Συμπλήρωσε καὶ τὸ ἄλλο μισὸ ἡ ἄλλη μὲ τὸν λόγο της καὶ πάει, ρίχνει τὸ παιδὶ καὶ γίνεται ὁ φόνος! Βέβαια ἔχει καὶ ἡ ἄλλη τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν μισὸ φόνο.
Ἢ ὅπως μερικὲς μητέρες, ποὺ δὲν ἔχουνε μυαλό, ἂν τύχη ἡ κόρη τους νὰ κάνει ἕνα λάθος, τὴν συμβουλεύουν: «Ἄντε, θὰ γίνουμε ρεζίλι, πήγαινε καὶ βγάλτο». Πάει ἡ κοπέλα καὶ τὸ σκοτώνει τὸ παιδί. Ποιὸς ἔχει τὴν εὐθύνη; Ἡ μάννα, ποὺ εἶπε αὐτὴ τὴ συμβουλή. Βλέπετε ἕνας λόγος τί κακὸ μπορεῖ νὰ κάνει; Γι’ αὐτὸ θέλει πάρα πολλὴ προσοχὴ στὰ ὅσα λέμε. Πόσο πάει νὰ μᾶς ὑποσκελίσει ὁ διάβολος!
Καὶ σὲ μᾶς τοὺς πνευματικοὺς καμιὰ φορά ἔρχονται νὰ ζητήσουν συμβουλὴ σὲ κάτι δύσκολα θέματα! Πῶς τὸ σκέπτεσαι νὰ μετρήσεις τὴν κάθε λέξη! Λὲς μία λέξη παραπάνω καὶ τὴν παίρνουν στραβά. Καὶ ὕστερα «τρέχα γύρευε». Πάρα πολλὴ προσοχὴ χρειάζεται σὲ ὅλους μας.
