“Άπλωσε σε ένα πάγκο δέκα ντομάτες, λίγα σκόρδα, λίγες πιπερίτσες, εφτά αγγουράκια, τεσσερα ματσάκια μαϊντανό, δυο γλάστρες…..
Τα κοιτάει με χαμόγελο.
Τι να σκέφτεται;
Να πάρει η ευχή.
Σκέφτομαι …
Νάρθω να σε πάρω μια αγκαλιά, να πάρω τα ζαρζαβατικά σου και να γυρίσεις σπίτι σου, να ησυχάσεις.
Τι στο καλό κάνεις στο δρόμο, ψυχή μου όμορφη;
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Πως επιτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις;”.
Μάρα Πασχαλάκη
