Ένα πρωινό Κυριακής, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης κατηφόριζε, μαζί με έναν γνωστό του ηλικιωμένο χωρικό, προς την Εκκλησία ενός χωριού.
Στο δρόμο συνάντησαν μια παρέα έξι-επτά νεαρών που βάδιζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χωρικός ρώτησε τους νεαρούς:
– Πού πάτε παιδιά;
Εκείνοι απάντησαν:
– Στο καφενείο.
Τότε ο χωρικός (που ήταν πολύ αυστηρός) τους είπε:
– Δεν ντρέπεστε, Κυριακή πρωί σήμερα, αντί να βρίσκεστε στην Εκκλησία, πηγαίνετε στο καφενείο; Χριστιανοί είστε σεις;
Και τους εξαπέλυσε ένα υπαίθριο ζηλωτικό κήρυγμα. Οι νεαροί του μίλησαν υβριστικά και συνέχισαν το δρόμο τους. Ο Γέροντας σιωπούσε. Ο χωρικός, γεμάτος έξαψη και αυταρέσκεια, είπε στο Γέροντα:
– Καλά τα είπα στα παλιόπαιδα;
Και ο Όσιος Πορφύριος του είπε:
– Δεν τα είπες καλά…
Ο χωρικός, που περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε από την απάντηση του Οσίου.
Έφτασαν στην Εκκλησία. Ο Όσιος Πορφύριος μπήκε στο Ιερό και ο χωρικός έπιασε ένα στασίδι.
Δεν πέρασε μισή ώρα και να ‘σου, όλοι οι νεαροί της παρέας να μπαίνουν στην Εκκλησία! Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση.
Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο Όσιος Πορφύριος από το Ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και του έδειξε τα παιδιά λέγοντας τον:
– Είδες που μου είπες ότι δεν τους τα είπα καλά; Σκέφτηκαν τα λόγια μου και ήρθαν στην Εκκλησία.
Και ο Όσιος Πορφύριος χαμογελώντας του εξήγησε, ότι ήρθαν, επειδή προσευχόταν σιωπηλά γι’ αυτά και όχι διότι επηρεάστηκαν από τον τρόπο του…
Πράγματι η προσευχή επηρεάζει και αλλάζει τους άλλους ανθρώπους και όχι τα λόγια μας… Γι’ αυτό να μην μιλάμε στους άλλους για τον Θεό, αλλά να μιλάμε στον Θεό για τους άλλους…
