Άρθρα Αρχιμ. Αθανασίου Μισσού

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, συγκίνηση και ευλάβεια, η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, η Γέννηση του Θεανθρώπου γιορτάστηκε και φέτος στον Ιδρυματικό Ναό του Αγίου...

Η Διαδικτυακή μας εφημερίδα ekklisiaonline παρατηρώντας την αγωνία και την φιλομάθεια των καλή τη πίστει επισκεπτών της, καινοτομεί και προβαίνει σ΄ έναν πρωτότυπο τρόπο...

Δεν χρειαζόμαστε να είμαστε Χριστός ή Θεός ή Πάπας ή Δεσπότης για να συγχωρέσουμε ή για να συγχωρεθούμε. Χρειαζόμαστε να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ ! Γιατί η φύση μας είναι ατελής και λανθάνει συνεχώς και επειδή το να αναζητάμε την τελειότητα φανερώνει ψυχική διαταραχή, γι' αυτό ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για να πλησιάσουμε την αρμονία, την γαλήνη, είναι αυτός της ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ, καταλύτης για την γνώση και την εξέλιξη μας. 

Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτη της Ι. Μ. Ρόδου Αθανασίου Μισσού. Μέρες τώρα πολλοί μου λένε συνεχώς για κάποια στιγμιότυπα από ομιλίες του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου π. Μεθοδίου για σύγχρονες αγιασμένες μορφές του μοναχισμού.

Ξεφυλλίζοντας το προσωπικό μου σημειωματάριο που διατηρώ τόσα χρόνια με ρήσεις μεγάλων ανδρών και γυναικών, το βλέμμα μου αυθόρμητα καθηλώθηκε σε μια φράση από τον Όμηρο που αποδίδει το πρότυπο του συνετού και ενάρετου ανθρώπου.

Όλη η αλήθεια και το παρασκήνιο της αναγνώρισης της Εκκλησίας των Σκοπίων από Πατριαρχείο Βουλγαρίας. Έκπληκτος έμεινα στο άκουσμα της αναγνώρισης της αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονικής» Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Βουλγαρίας.

Καθώς πάλι, ἀ­γα­πη­τοί Πα­τέ­ρες καί προ­σφι­λεῖς ἀ­δελ­φοί μου Χριστιανοί, βρι­σκό­μα­στε μέ τή χά­ρη τοῦ Θε­οῦ Πα­τέ­ρα μας στό κα­τώ­φλι τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, σᾶς εὔ­χο­μαι μέ ὅ­λη μου τήν...

Συμβουλές άνωθεν σοφίας για την σωστή διαχείριση της ζωής μας, στην ζούγκλα της καθημερινότητας! Δεν αποφασίζουμε εμείς πόσα χρόνια θα ζήσουμε, αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε πόση ζωή θα περιέχεται μέσα στα χρόνια αυτά.....

Του Αρχιμανδρίτη Αθανασίου Μισσού Οι τελευταίες εξελίξεις που ενεμφανίσθησαν εν είδει κεραυνού εν αιθρία στον αχανή κυκεώνα της πανταχόθεν χειμαζομένης Ελληνικής καθεστηκυίας τάξης ώπλισαν και πάλιν την χοϊκή μου χείρα να ανακράξω φωνή αγωνίας.....